Loïs

Ik verschool me half achter Nyna en Jared uit angst. Het was ook tot me doorgedrongen dat we erg de aandacht trokken. Zonder dat ik doorhad wat me bezielde stapte ik naar voren en keek ik omhoog zodat ik de reus aan kon kijken. "U bent met iets geheimzinnigs bezig waarvan u niet wilt dat iedereen het weet. Door hier zo te staan schreeuwen trekt u alleen maar de aandacht. Wij weten dat u iets hierheen heeft gesmokkeld en als ik dat ei zo bekijk dat op uw tafel ligt, komt het bijna uit. Als u slim bent laat u ons naar binnen en doet u de deur dicht." gooide ik er uit. Dat laatste was wat onredelijk, maar ik was onwijs nieuwsgierig geworden. Ineens besefte ik wat ik net had gedaan en sloeg ik mijn handen geschokt voor mijn mond. "Het spijt me" piepte ik. Ik hoorde Jared zachtjes gniffelen. Hagrid stond wat onbeholpen in de deuropening. "Nou, kom der in dan." zei hij op een zachtaardigere manier en hij liet ons binnen. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat had ik gedaan. Hagrid sloot de grote deur. Het was erg warm in zijn hut. Jared liep naar de massieve tafel waar een ei op lag te bewegen. "Wat is dat?" vroeg hij. "Dat is een salamander ei, een vuursalamander ei!" zei Hagrid. Tussen zijn grijze baard door zag ik een glimlachje verschijnen. "Hoe kom je daar aan!" Nyna tikte het ei voorzichtig met haar wijsvinger aan. "Gewonnen met kaarten." zei Hagrid trots. Er klonk een luid gekraak. "Achteruit!" waarschuwde Hagrid. Nyna en Jared stapte achteruit. Het donkere eierschaal brak in ontelbare stukjes en een gitzwarte salamander kwam tevoorschijn. Hij leek te hoesten. Hierbij kwamen er wat zwarte wolkjes uit zijn neusgaten. "Dat is geen normale vuursalamander" zei ik terwijl ik het beestje bekeek. Hij was niet rood of blauw. Het beest was gitzwart. Het hoestte opnieuw en zijn hele lichaam werd ineens omringd door zwarte vlammen. "Het is een meisje!" zei Hagrid. "Het beessie mot een naampje hebben..." hij leek even na te denken. "Candice" Jared keek hem raar aan. "Candice.. Wie noemt zijn vuursalamander nou Candice?" vroeg hij. Nyna gaf hem een stomp. "Van wie had u hem ook alweer gekregen meneer?" vroeg ik. "Laat dat meneer en u maar weg, ik heet Hagrid" zei Hagrid terwijl hij een groot boek op tafel legde. "Ik zag niet van wie ik em kreeg. Het was iemand gehuld in een zwarte mantel en ze droeg een kap dat haar gezicht verhulde." "Het was een vrouw dus" zei Nyna. "Ze klonk vrouwelijk ja" zei Hagrid. Hij begon te bladeren. "Je moet niet zomaar dingen aannemen van vreemden!" zei ik. Daarna besefte ik hoe dom het moest klinken dat ik zoiets zei tegen een volwassen man. "Sorry" mompelde ik erachteraan. "Wie zijn jullie eigenlijk?" Hagrid keek op van zijn boek. "Jared Black" zei Jared. "En dat zijn Nyna Matthews en Loïs Johnson." Hij wees naar ons. Ik glimlachte onzeker. "Moeten jullie niet terug naar het kasteel voor het avondeten?" vroeg Hagrid toen. Ik keek de hut door opzoek naar een klok. Toen ik er een vond zag ik dat het best laat wat. "Helemaal vergeten!" zei ik. "Ga maar snel, straks is er niets meer over" Hagrid stond op om ons naar buiten te laten.