Jared

Samen met Nyna en Loïs werd ik door een klassenoudste naar de leerlingenkamer geleid. Ik keek verwonderd om me heen. Ik wist dat portretten bewegen, maar toch vond ik het nog altijd intrigerend en ik bleef er dus ook naar kijken. In de toespraak was door McGonagall gezegd dat het Verboden Bos niet in mochten. Ik begon steeds meer zin te krijgen om uit te vinden wat daar dan allemaal aan de hand was. Hogwarts was volgens mij heel erg interessant met alle geheime gangen en ik wilde graag uitvinden waar ze allemaal naar toe leidden. Ik bleef even staan bij een portret waar drie oude heksen een potje aan het knalpokeren waren toen ik Nyna's stem hoorde. 'Wel meelopen jij.' Meteen daarna voelde ik een hand de stof van mijn gewaad bij mijn keel vastgrijpen en werd ik door haar meegetrokken. 'Hé! Voorzichtig! Ik stik.' bracht ik er moeilijk uit en ik zag dat Nyna grijnsde. Ze leek helemaal in haar nopjes. Ze liet me weer los. 'Wat is het hier geweldig groot hè? En die trappen bewegen! Ze bewegen! Hoe gaaf is dat!' zei ze enthousiast. 'Ik bedoel.. Roltrappen bewegen ook. Maar dit is toch heel iets anders!' voegde ze eraan toe. 'Roltrappen?' zei ik en ik trok mijn wenkbrauw op. Ik keek naar Loïs. 'Je gaat op een tree van de roltrap staan en de de trap beweegt je om hoog. Hij wordt aangedreven door een motor.' zei ze zachtjes. Ik begreep er nog steeds niets van, maar het maakte me niet zoveel uit. Dreuzel gedoe. Na een tijdje kwamen we bij een portret aan waar een mollige.. Nee.. Niet mollig. Ze was eerder dik.. Waar een dikke mevrouw in een knalroze jurk deftig in poseerde. Haar haren waren opgestoken in een knot. 'Allemaal eerstejaartjes. Wat een feest toch weer elk jaar.' jubelde ze. De klassenoudste draaide zich naar ons toe. 'Het wachtwoord is..' Hij slikte even. Het leek alsof hij het moeilijk vond om het uit te spreken. De klassenoudste was een erg gespierde vijfdejaars die volgens mij Drijver was in het Zwerkbalteam. Zijn naam was Colin Abbott. 'Oké. Ik wil dat jullie dit wachtwoord goed onthouden.. Het is..' Hij slikte nog een keer. 'Regenboogeenhoorns.' zei hij zacht, maar toch hoorde iedereen het en er begonnen een paar mensen hard te lachen, waaronder ikzelf. Het was niet eens grappig geweest als Colin het niet gezegd alsof hij zich er ontzettend voor schaamde. Het portret zwaaide open en na een tijdje klauterden Nyna, Loïs en ik er doorheen.