Loïs

In het bootje had Jared ons proberen bang te maken met verhalen over monsters in het meer die je naar beneden zouden trekken als je je hand in het water stak. Nyna keek hem ongelovig aan. Ik wist dat Jared gelijk had over de monsters. Maar ze zouden je geen kwaad doen. Alhoewel, dat zouden ze wel kunnen, maar ze leven erg diep en komen zelden aan het water oppervlak. Geen reden dus om je zorgen te maakte, stelde ik mezelf gerust. Voordat ik naar Hogwarts ging had ik uiteraard het een en ander gelezen, zodat ik niet al te onvoorbereid was, maar toch bleef alles me verbazen en merkte ik dat ik nog lang niet alles wist. Voor ons doemde het grote kasteel op. Ik had kriebels in mijn maag van de zenuwen. Na een poosje meerde het bootje aan en stapte iedereen uit. In een lange rij van eerstejaars gingen we het prachtige kasteel binnen. De hal waar we binnenkwamen stond vol met hutkoffers, dieren en andere eigendommen van de studenten. Voor de trap bleven we stilstaan. Boven aan de trap stond een oude vrouw, haar grijze haar strak in een knotje. Ik had over haar gelezen. Het was Minerva Mcgonagall, schoolhoofd. Ze was erg oud, had twee oorlogen overleefd en ze kon in een kat veranderen. Ze zei kort iets maar ik kreeg niet mee wat omdat ik het te druk had met rondkijken. De schilderijen hier bewogen. Dat fascineerde me. De rij begon verder te lopen, hierdoor schrok ik op uit mijn gedachten. Struikelend liep ik mee. We liepen een gigantische zaal in. Het had geen plafond! "Het plafond is betoverd!" zei Nyna tegen me. Ik knikte met half open mond terwijl ik nog steeds omhoog keek. Daarna begon ik de zaal in me op te nemen. Er waren vier lange tafels, wij liepen in het midden er tussendoor. Voor ons was een verhoging met een lange tafel waar allemaal leraren aan zaten. De stoel in het midden was leeg. Daar zou Mcgonagall wel moeten zitten. We stopte voor een klein krukje met een oude hoed erop. Het werd helemaal stil in de Grote Zaal en de scheur in de hoed begon te bewegen. Met een oude, krakerige stem begon het een lied te zingen. Het eindige met de woorden "Nou, schiet op en laat het sorteren maar beginnen!" Mcgonagall rolde een stuk perkament uit en keek naar ons. "Als ik je naam roep, kom je naar voren. Daarna zul je gesorteerd worden en ga je bij de juiste afdeling zitten." Ik werd zenuwachtig. "Madison Higgs" Het meisje dat ik omver had gelopen liep naar voren. Ze liep niet al te snel en erg sierlijk. Haar lange haren zaten in een vlecht en ze keek nogal trots.. Op een iet wat enge manier. Ze ging op het krukje zitten en Mcgonagall bracht de sorteerhoed naar haar hoofd. De sorteerhoed had haar haar nog amper aangeraakt of het riep al "Slytherin!" met een sluwe grijns stond Madison van de kruk op en ging ze haast huppelend en sierlijk naar de tafel van Slytherin toe. De hele tafel klapte voor haar. Ze nam plaats en wierp haar blik toen weer naar de rij. "Bianca Thompson" een ander meisje kwam naar voren. Ze werd ingedeeld bij Ravenclaw. Na een aantal andere was ik aan de beurt. "Loïs Johnson" met knikkende knieën stapte ik naar voren en ging ik op het krukje zitten. Met mijn vingers hield ik krampachtig het krukje vast. De sorteerhoed werd op mijn hoofd gezet en viel tot net over mijn ogen. Hij was groot. Ik hoorde hoe de sorteerhoed nadacht. "Geduld van een Hufflepuff, trouwe vriend.. Misschien de hersens van een Ravenclaw, maar daar ben ik niet helemaal zeker van." Ik kneep mijn ogen dicht en wenste niet in Slytherin te komen. Al was het alleen al om niet bij die Madison te zitten. "Hmm hmm... Ja..." Er liep een rilling over mijn rug. "Gryffindor!" werd er hard door de zaal geroepen door de hoed. Er viel een last van mijn schouders. Ik grijnsde breed en liep in snel tempo naar de tafel. Ik struikelde half over het afstapje maar wist mezelf overeind te houden. Onder luid applaus ging ik zitten. Het bloed was naar mijn wangen gestegen. Ik was zo blij.

Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik de Engelse namen enzo gebruik. Anders moet je het zeggen, dan pas ik het aan!